Pokora zdaniem CK konieczna u Świadków Jehowy.

   Ciało Kierownicze Świadków Jehowy bardzo umiejętnie, potrafi zwracać uwagę innym, jak ważna jest pokora w życiu chrześcijan. Przywiązując do tego wielką wagę i słusznie. W jednej ze Strażnic z lat ubiegłych w XX wieku, tak to opisano, poniżej treść.  Trzeba też powiedzieć, jak łatwo jest innym radzić, a trudniej przejawiać pokorę. Wiem to też po sobie, tylko to trzeba u siebie widzieć. Jak jest z tym u tzw. „namaszczonych – kierujących” organizacją Świadków Jehowy? Przecież innych uczą, a jaki dają przykład?

STRAŻNICA NR 23, ROK CV (1984) akapity 9-13 str 8 Cytuję:

„9 Wzorujmy się na Berejczykach, których Biblia ocenie pochlebnie, gdyż „codziennie troskliwie badali Pisma”, aby się upewnić, czy nauki apostoła Pawła są zgodne z prawdą. Dociekania te bynajmniej nie doprowadziły do rozczarowania. Dzięki nim „u wielu z nich zrodziła się wiara”. Jeden z takich nawróconych, imieniem Sopater, dostąpił przywileju podróżowania z Pawłem przez Macedonię w ramach trzeciej podróży misyjnej tego apostoła (Dzieje 17:10-12; 20:4).

                 KONIECZNOŚĆ POKORY

10 Wiedza sama w sobie to jeszcze nie wszystko. Jest jedynie czynnikiem, który ma nam pomóc w należytym poznaniu Jehowy Boga i Jego Słowa. Dokładna wiedza połączona z miłością powinna zaszczepiać pokorę, a nie wygórowane mniemanie o naszej ważności. Niektórzy studiują nie po to, żeby się dowiedzieć, jak lepiej służyć Bogu, ale żeby wywyższyć siebie i podnieść rangę własnych zapatrywań. Popadają w zarozumiałość I krytykują drugich: braci starszych, zbór chrześcijański a nawet całokształt prawd biblijnych, których on naucza (Prz. 16:5; Kor. 8:1).

12 Jehowa nie osądza nas podług odziedziczonej inteligencji, tylko na podstawie naszej pokory oraz gotowości poznawania Jego dróg i chodzenia nimi. Pokora idzie w parze z wiarą. W Biblii powiedziano że Stwórca “nauczy potulnych swej drogi”. Po za tym czytamy w niej: „Bóg wyniosłym się sprzeciwstawia ale pokornym okazuje niezasłużoną życzliwość” (Ps. 25:9; Jak. 4:6)

13 W zakres pokory wchodzi gotowość poddania się skorygowaniu. Dobitnym przykładem tego są apostołowie Piotr i Tomasz. Piotr przodował w przemawianiu, niemniej najczęściej zachodziła potrzeba skorygowania, upomnienia, a nawet zrugania go. Był on jednak zarazem gorliwym i energicznym człowiekiem czynu, a jego wiara, inicjatywa odwaga stanowią wspaniały wzór dla nas wszystkich. Tomasz nie wierzył że Jezus zmartwychwstał, ale gdy na własne oczy zobaczył dowody natychmiast zmienił zdanie. Czy pokazujemy podobną pokorę, gdy nasze błędy lub mylne wyobrażenia są prostowane na podstawie Pisma Świętego? (Jana 20:24-29)” koniec cytatu .

I w tym tekście, można zauważyć, jak to niepokorni są „krytykujący”, (akapit 9) inaczej byli świadkowie Jehowy, można się spodziewać że o nich mowa. Tylko trzeba powiedzieć jasno, a na ile są pokorni, ci którzy ów tekst zlecili do umieszczenia w Strażnicy? Czy łatwo przyznają się do swoich błędów? Czy dają przykład? Jezus umył nogi apostołom i mówi tak: „Jeżeli więc ja, Chociaż jestem Panem i Nauczycielem, umyłem wam nogi, to wy też powinniście umywać nogi jeden drugiemu. BO DAŁEM WAM WZÓR, żebyście i wy czynili tak, jak Ja wam uczyniłem.” Jeśli się komuś radzi, to trzeba tak czynić. Inaczej to jest tak, jak mówi Apostoł Paweł :  „ty zatem, który UCZYSZ DRUGIEGO, NIE UCZYSZ  SAMEGO SIEBIE?” 

Zdrowie psychiczne Świadków Jehowy

Reklamy

Kim są owce zdaniem CK.

   Dlaczego Ciało kierownicze dzieli owce na: „drugie owce” i „z tej owczarni” inaczej zwane „pomazańcami”? Biblia mówi o owcach i nie dzieli je na różne owce zgodnie ze słowami Jezusa, że „Kiedy Syn Człowieczy przybędzie w swojej chwale, a wraz z nim wszyscy aniołowie. wtedy zasiądzie na swym chwalebnym tronie. I będą przed nim zebrane wszystkie narody i będzie oddzielał jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kóz. I postawi owce po swej prawicy. ale kozy po swej lewicy.” Jak uzasadnić że „owce”z wypowiedzi Jezusa i „wielka rzesza” z księgi Objawienia 7 rozdziału, to są te same grupy osób? Używanie słów „najwidoczniej”,„w takim razie….. musi”,„fakty wskazują”nie wiadomo jakie fakty? Jezus mówi tylko o „owcach” (nie dzieląc ich), bo o „kozłach” nie ma co mówić, ponieważ (kozy) idą na zginienie. Jezus też mówi, że to Syn Człowieczy „będzie oddzielał” owce od kozłów. Nie wspomina o 144 000 jakichś „pomazańców” utożsamiając ich z tzw. „małą trzódką”.Czy to też owce czy nie?. A może „pomazańcy” nie są „owcami”, skoro są „szarańczą” jak sami twierdzą?

Jeśli zaś nie są „owcami” to kim? Tylko „owce” będą zbawione.

Natomiast Strażnica Syjońska z 15 marca 1905 roku rozróżniła owce z „tej owczarni” od tzw „drugich owiec” które nie są ‚tej owczarni. Napisano tam:

„Trzoda, która Pan gromadził wokół siebie w okresie spełniania się tego podobieństwa, nie był cielesny Izrael , lecz Izraelici duchowi, (…) toteż ten pogląd, jaki sobie niektórzy wyrobili, że to my, którzy pochodzimy z pogan, jesteśmy niby „drugimi owcami” obecnie wprowadzanymi do jednej owczarni, nie może być poprawny. (…) Najwidoczniej owymi „drugimi owcami” wspomnianymi w podobieństwie są ci,którzy się okażą owcami Pańskimi, gdy teraźniejsze „małe stadko” będzie już skompletowane”.

STRAŻNICA— ROK 1984 (CV), NR 16

9W jednym z dalszych paragrafów tego artykułu „drugie owce” utożsamiono z „owcami” opisanymi w przypowieści Jezusa o owcach i kozłach, zanotowanej w Ewangelii według Mateusza 25:31-46. W roku1905 uważano, że ta przypowieść znajdzie zastosowanie podczas tysiącletniego panowania Chrystusa . po „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”, stoczonej na polu bitewnym Har-Magedonu (Obj.16:14-16). Nie zapominajmy jednak o tym, że przypowieść o owcach i kozłach stanowi końcową część odpowiedzi Jezusa napytanie uczniów, dotyczące znaku jego „obecności i zakończenia systemu rzeczy ”(Mat. 24:3). A w takim razie spełnienie się tej przypowieści musi przypadać na czas zakończenia obecnego systemu rzeczy, który biegnie od roku 1914.

10 Potwierdza się zatem, że Jezus Chrystus jako Właściwy Pasterz nie przystąpił do zgromadzania „drugich owiec” wspomnianych w Ewangelii według Jana 10:16 zaraz w pierwszym stuleciu, na przykład gdy na chrystianizm zaczęli się nawracać obrzezani Samarytanie. Nie uczynił tego także wtedy, gdy około 36 roku n.e. nawrócił się nieobrzezany poganin, setnik rzymski Korneliusz. Wobec tego kiedy Właściwy Pasterz zaczął zwoływać swoje „drugie owce”? Fakty dotyczące tej sprawy wskazują wyraźnie, że nastąpiło to wiele stuleci później, już w naszym XX wieku (Dzieje 8:4-17; 10:9-48).

11 Okazuje się, że aż do wiosny 1935 roku ostatek duchowego Izraela, zgromadzaniem do tejże owczarni, czyli zagrody, reszty członków potrzebnych do dopełnienia liczby 144 000 Izraelitów duchowych. Mieli oni jako ostatni być wprowadzeni do nowego przymierza zawartego za pośrednictwem Właściwego Pasterza, który umarł jako Baranek Boży, aby dostarczyć „krwi przymierza wiecznego” (Hebr. 13:20; Ps. 50:5). A co się wydarzyło wtedy, w roku 1935?

12 Do stolicy Stanów Zjednoczonych, Waszyngtonu, został zwołany walny zjazd Świadków Jehowy, na który specjalnie zaproszono bogobojnych badaczy Pisma Świętego przyrównanych do nieizraelskiego Jonadaba. W drugim dniu zgromadzenia, to jest 31 maja, ówczesny prezes korporacji Watch Tower Bible and Tract Society wygłosił do uczestników porywające przemówienie oparte na Objawieniu 7:9-17, a dotyczące „ludu wielkiego” (Obj 7:9 Biblia Gdańska). wyjaśnił że ten przepowiedziany „wielki lud” ma się składać z „drugich owiec”, z osób zobrazowanych przez Jonadaba (ściślej mówiąc: Jehonadaba), nie-Izraelity, który przyłączył się do króla izraelskiego Jehu, by dać wyraz swej gorliwości dla Jehowy i wystąpić przeciw czcicielom fałszywego boga Baala (2Król. 10:15—28; Jer. 3519).(…) Koniec cytatu

Po przeczytaniu tekstu ze Strażnicy, nasuwają się pytania a kim są „dzieci Boże”? Wszak Biblia mówi tylko o dzieciach Bożych i diabelskich.W tym przypadku znów tylko dwie kategorie. Gdzie Biblia dzieli ludzi na: „drugie owce” i „owce z tej owczarni” (pomazańcy). Inaczej a gdzie jest rozgraniczenie na dzieci Boże (pomazańcy),kandydatów na dzieci Boże (drugie owce) i dzieci diabelskie? Na jakiej podstawie można twierdzić, że „wielka rzesza” (lud wielki) i 144 000, to nie są te same grupy ludzi? A czy dziś można powiedzieć, że tzw „małe stadko” zostało już skompletowane,jeśli odbywa się jakieś kompletowanie? Tak czy nie?

Okazywanie serdeczności kandydatom na Świadków Jehowy

 

   Podane poniżej  rady, mają  być pomocne mówcy w przemawianiu do słuchaczy.  A przede wszystkim, w jaki sposób głosiciele Świadków Jehowy, mają przedstawiać informacje innym ludziom. Najważniejsze ile  w  tym przekazie, jest okazywania serdeczności i miłości, a ile  wyuczonej techniki mówienia  słuchaczowi. Oczywiście nie mającej, nic wspólnego z głębią uczuć płynących z serca. Czy chodzi o naukę sztuki  mówienia, dla osiągnięcia określonego „efektu”? Zobaczmy.

W książce „Odnoś pożytek z teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej” na str.118, 119

UCZUCIA odgrywają w naszym życiu ogromną rolę. Wyrażając je otwieramy swe serce, ujawniamy, jakimi jesteśmy osobami oraz jaki mamy stosunek do ludzi i różnych sytuacji. Ale z powodu przeżyć, a niekiedy też zwyczajów panujących w danej społeczności, niejeden człowiek skrywa swe uczucia. Tymczasem Jehowa zachęca nas, byśmy w sercach rozwijali piękne przymioty, a potem w stosowny sposób dawali wyraz swym uczuciom (Rz 12:10 Tes. 2:7, 8).

O tym, co czujemy, mogą wyraźnie świadczyć wypowiadane przez nas słowa. Gdybyśmy jednak mówili beznamiętnie, słuchacze mogliby zwątpić w naszą szczerość. Jeżeli zaś słowom będą towarzyszyć odpowiednie uczucia, nasza mowa stanie się piękna, barwna i pozwoli nam trafić drugim do serca.

Okazywanie serdeczności. Ciepłe uczucia często biorą z pozytywnych myśli o innych. Na przykład gdy mówimy o ujmujących przymiotach Jehowy i wyrażamy wdzięczność za Jego dobroć, nasz ton niewątpliwie jest pełen ciepła (Izaj. 63:7-9). Podobna serdeczność powinna być widoczna w naszym sposobie zwracania się bliźnich.

Przypomnijmy sobie pewne zdarzenie: do Jezusa podchodzi trędowaty i błaga, by go uzdrowił. Wyobraźmy sobie, jakim tonem Jezus mówi: „Chcę. Bądź oczyszczony” (Marka 1:40, 41). A oto i do Jezusa cicho zbliża się od tyłu kobieta cierpiąca od 12 lat na upływ krwi i dotyka frędzla jego wierzchniej szaty. Kiedy sobie uświadamia że to zauważył,drżąca, pada u jego stóp i w obecności wszystkich wyjawia,dlaczego go dotknęła i jak została uzdrowiona. Pomyślmy w jaki sposób Jezus zwraca się do niej: „Córko, twoja wiara cię  uzdrowiła idź w pokoju” (Łuk. 8:42b-48). Serdeczność, którą okazywał przy takich okazjach, do dziś chwyta za serce.

Jeżeli tak jak Jezus współczujemy drugim i naprawdę pragniemy im pomóc, damy temu wyraz w sposobie mówienia. Nie chodzi tu jednak o przesadną wylewność; nasza serdeczność powinna być naturalna. Może mieć ona ogromny wpływ na reakcje ludzi. Serdeczny ton pasuje do większości tematów, które poruszamy w służbie polowej, a szczególnie potrzebny jest wtedy, gdy kogoś przekonujemy,pokrzepiamy, zachęcamy albo wyrażamy mu współczucie.

Staraj się, by ciepłe uczucia do innych znajdowały odbicie na twojej twarzy. Serdeczność zjednuje ludzi, tak jak w chłodny wieczór przyciąga ich ognisko.Jeśli słuchacze nie dostrzegą jej na twej twarzy, nie będą pewni, czy naprawdę ci na nich zależy. Oczywiście serdeczności nie można zakładać jak maski—musi być szczera.

Serdeczność powinno się wyczuwać także w głosie. Jeżeli masz głos gruby i szorstki,mówienie ciepłym tonem może ci sprawiać trudności. Ale dzięki świadomym wysiłkom z czasem je pokonasz. Warto pamiętać o pewnej technicznej uwadze — krótkie, urywane dźwięki nadają mowie twarde brzmienie. Naucz się więc nieco przeciągać samogłoski. Wówczas twoja mowa będzie brzmieć serdeczniej.

Jeszcze większe znaczenie ma to, na czym się koncentrujesz. Jeżeli całą uwagę skupiasz na słuchaczach i gorąco pragniesz przekazać im coś, z czego odniosą korzyści, na pewno znajdzie to wyraz w twym głosie.

Serdeczność —podobnie zresztą jak ożywione przemawianie — pomaga zachęcić słuchaczy do działania. Nie zawsze wystarczy odwołać się do umysłu — musisz poruszyć także serce.

Okazywanie innych uczuć.Osoby przeżywające ciężkie chwile mogą okazywać niepokój,strach i smutek. W naszym życiu powinna jednak dominować radość—uczucie, które warto swobodnie uzewnętrzniać w rozmowach z innymi. Z drugiej strony niektóre emocje musimy powściągać, gdyż nie licują z chrześcijańską osobowością (Efez. 4:31, 32; Filip. 4:4). Wszelkie uczucia można wyrażać odpowiednio dobranymi słowami, tonem i siłą głosu oraz mimiką i gestami. (…) koniec cytatu

W tym co jest napisane powyżej, wydawca kładzie ogromny nacisk, na sposób przekazywania, wiadomości a nie na czyny i nastawienie serca. Czy to jest droga do celu? 

Jezus powiedział w kazaniu na górze tak: „Dlatego wszystko, co chcecie, żeby ludzie wam czynili, wy też im PODOBNIE  czyńcie; takie w istocie jest znaczenie Prawa i Proroków.” – Mateusza 7:12 przekład NW a w Biblii Warszawskiej „A więc wszystko, cobyście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie; taki bowiem jest zakon i prorocy.” Jezus położył nacisk nie na słowa a czyny. Jezus NIE POWIEDZIAŁ co byście chcieli aby wam inni mówili to wy im mówcie. Tylko powiedział CZYŃCIE Zastanawiać może taki szczegół, dlaczego w przekładzie Nowego Świata występuje słowo „PODOBNIE czyńcie„?

Tego słowa nie ma w innych przekładach w tym miejscu, słowo „PODOBNIE” zdecydowanie osłabia wymowę czynów. Czym są najpiękniejsze słowa nie poparte czynami? Przecież wydawca podał przykład pięknych słów Jezusa, skierowanych do trędowatego i kobiety cierpiącej na upływ krwi, nie zwracając uwagi  na czyn UZDROWIENIA. A WIĘC BYŁ CZYN UZDROWIENIA. A wydawca  jakby nie zauważa uzdrowienia, tylko jak Jezus mówił do uzdrowionych? TO JEST BARDZO NIEBEZPIECZNE.  Słowa nie są tu tak ważne. Bo czyż karmienie „piękną mową” BEZ CZYNÓW, nie prowadzi do rozczarowań? – „Tak pięknie mówili”  – rozgoryczeń, depresji i załamań nerwowych a nawet samobójstw? Moim zdaniem tak. Przypadki znam. Czy tak jest?

Czytaj codziennie Biblię.

  Proszę zwrócić uwagę, do kogo skierowany jest poniższy tekst ze Strażnicy, jeśli ma to stanowić zachętę do czytania Pisma Świętego .Czy dotyczy to tzw. wykwalifikowanych głosicieli znających, już Biblię? I wiedzących o czym ta księga mówi?  Czy forma tych rad, przypomina rady dla osób, które nie zetknęły  się jeszcze, z  tą  księgę? – to po pierwsze. A po drugie: zastanówmy się co właściwie w tym kontekście jest POKARMEM DLA CHRZEŚCIJAN? Czytanie Biblii czy Strażnicy? Oto fragment ze Strażnicy  z 1 MAJA 1995 str. 14 akapity 4-6:

„Czytaj codziennie

4 Biblia nie mówi wprost, jak często należy ją czytać. Informuje nas jednak, że Jehowa poradził Jozuemu „czytać księgę prawa półgłosem dniem i nocą”, by mógł działać mądrze i wypełnić zadanie przydzielone mu przez Boga (Jozuego 1:8, NW). Wskazuje także, iż każdy król panujący w starożytnym Izraelu miał czytać Pismo Święte „przez wszystkie dni swojego życia” (5 Mojżeszowa17:19). Ponadto oznajmia: „Szczęśliwy ten człowiek, który nie chodził za radą niegodziwców, (…) natomiast ma upodobanie w prawie Jehowy” i z jego prawa czyta półgłosem dniem i nocą” (Psalm 1:1, 2, NW). Z kolei Ewangelia według Mateusza donosi, że gdy Jezus Chrystus odpierał pokusy Szatana, przytoczył słowa z natchnionych Pism Hebrajskich: „Jest napisane: „Nie samym chlebem ma żyć człowiek, lecz każdą wypowiedzią, która przechodzi przez usta Jehowy”’ (Mateusza 4:4). Jak często musimy spożywać pokarm fizyczny? Każdego dnia! Jeszcze większe znaczenie ma codzienne przyjmowanie pokarmu duchowego, gdyż od tego zależą nasze widoki na życie wieczne (5 Mojżeszowa 8:3; Jana 17:3)

5 Każdy z nas powinien wzmacniać Słowem Bożym. W domu, w pracy, w szkole, w trakcie robienia zakupów, czy pełnienia służby kaznodziejskiej w dzień stajemy wobec prób wiary. Jak my sobie z nimi radę? Czy zaraz przychodzą nam wtedy do głowy przykazania i zasady biblijne? Pismo Święte nie zachęca do polegania na samym sobie, przeciwnie, przestrogę: „Kto (…) myśli, że stoi, niech strzeże, aby nie upadł” (1 Koryntian 10:12) Dzięki codziennemu czytaniu Biblii łatwiej nam będzie „chodzić w sposób godny Jehowy aby mu się w pełni podobać”, oraz nie dopuścić, by świat urobił nas na swą modłę (Kolosan 1:9, 10; Rzymian 12:2).

Biblię trzeba czytać wielokrotnie

6.Biblię czyta się zupełnie inaczej niż beletrystykę. Popularne opowiadania wystarczy przeczytać raz—kiedy znamy już przebieg akcji i zakończenie, nie widzimy potrzeby nich powracać. Tymczasem bez względu to, ile razy przeczytaliśmy Biblię, ponowna jej lektura zapewnia nam ogromne korzyści. (Przypowieści 9:9). Człowiek wnikliwy odkrywa w Piśmie Świętym nowe treści. To co zobaczył, usłyszał lub osobiście przeżył w ciągu kilku poprzednich miesięcy, sprawia, iż proroctwa o dniach ostatnich na nim coraz większe wrażenie (Daniela 12:4). W miarę zdobywania doświadczenia życiowego i napotykania kolejnych trudności uważny czytelnik Biblii coraz bardziej docenia rady, na które wcześniej mógł nie zwrócić szczególnej uwagi (Przypowieści 4:18) Jeżeli zapadł na poważną chorobę, I obietnice usunięcia cierpień i przywrócenia zdrowia nabierają dla niego tak głębokiego znaczenia, jak nigdy dotąd. A gdy jego bliski przyjaciel lub członek rodziny czy na daleko wyżej cenić zapowiedzi  dotyczące zmartwychwstania.(…)” Koniec cytatu

Powyższy tekst zawiera informację : „Biblię czyta się zupełnie inaczej niż beletrystykę. Popularne opowiadania wystarczy przeczytać raz—kiedy znamy już przebieg akcji i zakończenie, nie widzimy potrzeby nich powracać.” Jest to oczywiste. Podobnych rad jest wiele, wskazujących na to jakoby czytelnicy, czy też obecni powiem delikatnie „byli mało odkrywczy.” A gdzie jest skuteczność, udzielanych  często przez wiele lat pouczeń? Treść powyższa  jest przeznaczona do analizy, na zebraniu Świadków Jehowy. Zalecono wyżej „codzienne przyjmowanie pokarmu duchowego” tzn. czytanie Biblii czy  Strażnicy? 

Głoszenie ewangelii „od domu od domu” wg CK

  Świadkowie Jehowy są znani, z   tzw. głoszenia ewangelii  „od domu do domu.” Sami wierzą, że głoszą ewangelię, w taki sam sposób jak to czynił sam Jezus, i z Jego polecenia, jak to czynili pierwsi Jego naśladowcy. A wielu z tych, którzy z nimi się spotykają, w swoich mieszkaniach, uważa że czynią to tylko i wyłącznie dlatego, bo szukają nowych wyznawców. Tak napisano o tym  w książce „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” – str 351 „Dlaczego Świadkowie Jehowy głoszą od domu do domu” cytuję:

„Jezus przepowiedział prowadzenie w naszych czasach następującej działalności: „Ta dobra nowina o Królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi wszystkim narodom na świadectwo; i wtedy nadejdzie koniec”. Poza tym polecił swym naśladowcom: „Ruszajcie w drogę, pozyskujcie uczniów wśród wszystkich narodów” (Mat.24:14, NW; 28:19, Pw).

Gdy Jezus wysyłał pierwszych uczniów, kazał im zachodzić  do domów (Mat. 10:7, 11-13). Apostoł Paweł tak powiedział  o swej służbie: „Nie uchylałem się od oznajmiania wam wszystkiego, co pożyteczne, ani od nauczania was publicznie  i od domu do domu” (Dzieje 20:20,21, NW; zob. też Dzieje 5:42).  Od orędzia głoszonego przez Świadków Jehowy zależy życie ludzkie, nie chcą więc nikogo pominąć (Sof. 2:2,3).” koniec cytatu

Zacytowany werset Dzieje 20:20 w/w książce jest kluczowym wersetem, używanym w celu biblijnego uzasadnienia, w którym występuje taki zwrot, ale tylko w przekładzie NW: „od domu do domu“ bo w innych „po domach“, jak to widać poniżej w różnych przekładach Biblii.

Wg różnych przekładów biblijnych.

Dz.Ap. 20:20 wg przekładu Nowego Świata, wydanym przez  Towarzystwo Strażnica

„przy tym nie powstrzymywałem się od mówienia wam wszystkiego, co pożyteczne, ani od nauczania was publicznie i od domu do domu.“

Biblia Warszawska
„jak nie uchylałem się od zwiastowania wam wszystkiego, co pożyteczne, od nauczania was publicznie i po domach,“

Biblia Tysiąclecia
„Jak nie uchylałem się tchórzliwie od niczego, co pożyteczne, tak że przemawiałem i nauczałem was publicznie i po domach

Biblia Poznańska
„Nie uchylałem się też od głoszenia wam tego, co pożyteczne, nauczałem was publicznie i po domach.“

Bardzo istotne jest w jakim kontekście ap. Paweł wypowiedział  te słowa do „starszych z Miletu“ Czy były to rady dotyczące sposobu głoszenia ewangelii? Nie. Mówił im żegnając się z nimi bardzo czule, jak to ich uczył w ich domach, zapewne tego jak mają usługiwać braciom. Czy nie tak?

NW„Posłał jednak z Miletu do Efezu i wezwał starszych zboru. Kiedy do niego Przybyli, rzekł do nich: „Dobrze wiecie, że od pierwszego dnia, gdy przyszedłem do okręgu Azji, przez cały czas byłem z wami, służąc Panu jako niewolnik z największym uniżeniem umysłu i ze łzami oraz w doświadczeniach, które mnie spotkały z powodu zmów żydowskich.“ wersety 18,19

Warto zwrócić uwagę: że głoszenie jest przedstawione, jako jeden ze znaków religii prawdziwej. W książce: „Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi“ używanej do nauki nowych, przyszłych głosicieli do roku 2005 napisano tak: „Pomyśl: Gdyby ktoś zapukał do twoich drzwi i zaczął mówić o Królestwie Bożym, jako niezawodnej nadziei dla ludzkości, to do jakiej organizacji byś go zaliczył? Czy poza Świadkami Jehowy wyznawcy innej religii, mówili ci o Królestwie Bożym?”

Czyli najpierw trzeba usilnie znaleźć dowód biblijny, że ewangelia miała być głoszona tylko „od domu do domu“, a później potraktować to jako argument, na prawdziwość religii Świadków Jehowy. I wiem że oni tym się bardzo szczycą, że to czynią. Też tak uważałem. Podkreślają to często, że tylko oni jako jedyni, głoszą ewangelię. Czy jednak tak tylko trzeba czynić i inaczej nie wolno,aby było to zgodne z zapowiedzią Jezusa? Przecież wówczas mogła, to być skuteczna forma dotarcia do wszystkich. A dziś czy też? Zdaniem CK tak. A jak jest w rzeczywistości? Nie. Dowodzą tego dzieje Świadków Jehowy w XX i XXI wieku.