Związki ciała kierowniczego z pogaństwem

    W literaturze wydawanej przez Towarzystwo Strażnica, nadzorowane przez ciało kierownicze świadków Jehowy, wiele się mówi aby stronić od mitów i nauk pogańskich. A przekład NW używa słowa Tartar 2P 2:4 nwt-pl „Doprawdy, jeśli Bóg nie powstrzymał się od ukarania aniołów, którzy zgrzeszyli, lecz przez wtrącenie ich do Tartaru wydał ich czeluściom gęstej ciemności, aby byli zachowani na sąd;” Zobaczmy co o tym słowie można przeczytać w internecie i w literaturze świadków Jehowy. Pozwoli to samodzielnie wyciągnąć wnioski o tym, czy ten termin jest związany z poglądem chrześcijańskim, czy wręcz przeciwnie, kolejny termin nic nie mający wspólnego z chrześcijaństwem. Każdy może sam ocenić. Oto cytaty:

Wskazuje na to okoliczność, że dawne mity są odzwierciedleniem niektórych relacji biblijnych, choć zniekształconym, z elementami politeistycznymi. Legendy opowiadają o bogach walczących z wężami. Ponadto wiele starożytnych ludów czciło boga dobroczyńcę, który ginął tragiczną śmiercią na ziemi, a następnie powracał do życia; jak się wydaje, w rzeczywistości był to człowiek wyniesiony do rangi bóstwa i błędnie uznawany za Potomka obiecanego przez Jehowę Boga (por. Rdz 3:15). Istnieją też mity o miłosnych przygodach bogów z ziemskimi kobietami oraz o bohaterskich czynach dzieci urodzonych z tych mieszanych związków (por. Rdz 6:1, 2, 4; Judy 6). Poza tym niemal każdy naród na ziemi ma legendę o powszechnym potopie, a niektóre opowieści nawiązują też do budowy wieży Babel.

– Książka „Wnikliwe” po hasłem „BOGOWIE I BOGINIE”

Philippe Walter, znawca literatury średniowiecznej, … Napisał, że dążąc do „chrystianizacji pogańskich religii” łatwo było powiązać świętowanie „przejścia od zimowej śmierci do wiosennego życia” ze zmartwychwstaniem Jezusa. W ten sposób „chrześcijańskie obchody” włączono do pogańskiego kalendarza, co ułatwiło masowe nawracanie. Ten proces „chrystianizacji” nie nastąpił za życia apostołów, ponieważ ‛oddziaływali oni powstrzymująco’ na pogańskie wpływy. w.1.3.2015r

Zarówno Jezus, jak i apostołowie ostrzegali, że zborem chrześcijańskim zawładną ludzie szerzący odstępcze nauki (Mateusza 13:24-30, 36-43; 2 Tymoteusza 4:3; 2 Piotra 2:1; 1 Jana 2:18). Zapowiedzi te spełniły się, gdy w II wieku zbór chrześcijański zaczął przejmować pogańskie zwyczaje i łączyć prawdy biblijne z grecką filozofią. w.1.8.2011

TARTAR

Przypominający uwięzienie stan poniżenia, do którego Bóg za dni Noego „wtrącił” nieposłusznych aniołów.

W natchnionym Piśmie Świętym słowo to występuje tylko raz, w 2 Piotra 2:4. Apostoł napisał: „Bóg nie powstrzymał się od ukarania aniołów, którzy zgrzeszyli, lecz przez wtrącenie ich do Tartaru wydał ich czeluściom gęstej ciemności, aby byli zachowani na sąd”. Wyrażenie „wtrącenie ich do Tartaru” jest tłumaczeniem imiesłowowej formy greckiego czasownika tartaròo, zawierającego w sobie słowo „Tartar”.

Podobny fragment występuje w Judy 6: „Aniołów …, którzy nie zachowali … pierwotnego stanowiska, … opuścili … miejsce mieszkania, zatrzymał wiekuistymi więzami w gęstej ciemności na sąd wielkiego dnia”. Piotr wyjaśnił, … wspomniał … o „duchach będących w więzieniu, które niegdyś okazały nieposłuszeństwo, gdy cierpliwość Boża wyczekiwała za dni Noego — w czasie budowy arki” … nawiązał tu do sprawozdania z Rodzaju 6:1-4, … opisano „synów prawdziwego Boga”, … porzucili swe niebiańskie miejsca pobytu, by współżyć z kobietami… potomstwo … nefilimami (zob. NEFILIMOWIE; SYN [SYNOWIE] BOŻY).

Jak wynika z powyższych wersetów, Tartar oznacza stan, a nie konkretne miejsce, bo w myśl wypowiedzi Piotra nieposłuszne duchy znajdują się w „czeluściach gęstej ciemności”, Paweł zaś pisze, że przebywają one w „miejscach niebiańskich” i są „władcami tej ciemności”, …

Słowo „Tartar” występuje również w przedchrześcijańskiej mitologii pogańskiej. W Iliadzie Homera mityczny Tartar oznacza podziemne więzienie, znajdujące się ‛tak głęboko pod Hadesem, jak nad ziemią nieba’. Zostali tam uwięzieni mniej ważni bogowie oraz Kronos i inni tytani. Jak wykazano, biblijny Tartar nie oznacza miejsca, lecz stan, a zatem nie można go utożsamiać z Tartarem z mitologii greckiej. – Książka „Wnikliwe” pod hasłem Tartar

Tartar (gr. Τάρταρος Tártaros, łac. Tartarus) – w mitologii greckiej najmroczniejsza i najniższa część krainy podziemia, w której przebywały dusze skazanych na wieczne cierpienie.

Odległość Tartaru od Hadesu była równa odległości między niebem a ziemią. Hezjod pisze, że kowadło z brązu zrzucone z nieba osiągnie ziemię po dziewięciu nocach i dniach. Na męki w Tartarze skazani byli m.in. Syzyf, Tantal, Iksjon, Tytios i Danaidy.

W niektórych podaniach Tartar to syn Gai i Eteru (Ajtera), ojciec Tyfona i Echidny, bóg personifikujący otchłanie podziemi i ich najstarszy opiekun (Protogenoi), obalony przez Hadesa. Słowo „tartar” występuje również w niektórych przekładach biblijnych (2 P 2:4).Wikipedia

Tartar

„Tartar — w mitologii greckiej była to najmroczniejsza i najniższa część krainy podziemia, gdzie przebywały dusze skazanych na wieczne cierpienie. Odległość Tartaru od Hadesu była równa odległości między niebem a ziemią. (…) Na męki w Tartarze skazani byli m.in. Syzyf, Tantal, Iksjon, Tytios i Danaidy. U niektórych poetów Tartar to (…), bóg personifikujący otchłanie podziemii ich najstarszy opiekun, obalony przez Hadesa.” [Źródło: Wikipedia z dnia 01.07.2012]

W Biblii o Tartarze także jest mowa: „Jeżeli bowiem Bóg nie przebaczył aniołom, którzy zgrzeszyli, lecz strącił ich do ciemnych czeluści Tartaru, zatrzymując ich (tam aż) do (chwili) sądu, i nie darował staremu światu, a zesławszy potop na świat bezbożnych, ocalił tylko ośmiu, a wśród nich Noego, (…)” [2 P 2, 4-5; Biblia Poznańska] Z cytatu tego dowiadujemy się, że Tartar zawiera w sobie ciemne czeluście, choć nie jest wyjaśnione czym owe czeluście są. W Biblii

Tysiąclecia, ten fragment brzmi: „do ciemnych lochów Tartaru”. Zatem w rozumieniu Biblii, tak samo jak w mitologii greckiej, Tartar to bliżej nieznana ciemna kraina (brak w niej światła), wyposażona w lochy (czeluście), w której przebywają strąceni aniołowie. W innych miejscach Biblii, słowo Tartar nie występuje.

http://www.biblijna.strefa.pl/Biblia%20-%20pieklo.pdf

Tartar(gr. ΤάρταροςTartaros) – w mitologii greckiejto była najmroczniejsza i najniższa część krainy podziemia, gdzie przebywały dusze skazanych na wieczne cierpienie.http://www.zbawienie.com/pieklo.htm

TARTAR – występuje 1 raz, w formie czasownikowej, w 2 Piotra 2:4. Według starożytnej mitologii greckiej Tartar był częścią Hadesu, gdzie uwięzieni byli ludzie źli i cierpieli tam męki („The Analytical Greek Lexicon”, s. 398). Proponowane znaczenia – „więzić w otchłani, zatrzymywać w piekle” („Wielki Słownik Grecko-Polski do Nowego Testamentu”); „wrzucić lub wtrącić do Tartaru lub Gehenny” („The Analytical Greek Lexicon”, s. 398).http://zapytaj.onet.pl/Category/036,002/2,26252435,Czy_wiecie_ze_slowo_pieklo_to_po_hebrajsku_grob_a_Biblia_w_oryginalnie_byla_napisana_w_jezyku_hebrajskimCo_o_tym_sadzicie.html

Cierpienie, wpisane w życie człowieka już od zawsze, jest problemem dość szerokim i trudnym.
Po raz pierwszy spotykamy się z cierpieniem w mitologii. Prometeusz chciał dla ludzi jak najlepiej dlatego nauczył ich liczyć, pisać, oswoił zwierzęta, dał chorym lekarstwa, a przede wszystkim wykradł dla nich ogień. Bóg Olimpu Zeus rozgniewał się okrutnie na Prometeusza i kazał go przykuć do skały Kaukazu gdzie zgłodniały orzeł codziennie wyjadał mu wątrobę, która wciąż odrastała. Prometeusz bardzo cierpiał.
Innym przykładem cierpienia jest historia króla Tantalosa, który zaprosił na wieczerzę bogów i poczęstował ich potrawą sporządzoną z ciała jego syna Pelopsa. Bogowie nie skosztowali tej potrawy gdyż poznali z czego była przygotowana. Zeus przywrócił życie chłopcu a Tantalosa kazał strącić do Tartaru, gdzie przez całe wieki cierpiał straszny głód i pragnienie, nie mogąc dosięgnąć pożywienia ani napoju. Ponadto nad jego głową została zawieszona chwiejąca się skała, która sprawiała wrażenie spadającej. Tantalos wiele wycierpiał, a od tego właśnie mitu powstało określenie „męki Tantala”.

http://sciaga.pl/tekst/14332-15-cierpienie_w_mitologii_i_bibli

Skąd Piotr uzyskał wiedzę o losie zbuntowanych aniołów? Oczywiście z etiopskiej Księgi Henocha i z Księgi Jubileuszów, które wówczas jeszcze nie były zakazane. Wiadomo, że Tartar znajdował się w Państwie Podziemnym, Hadesie. Była to grecka nazwa Szeolu. Do Tartaru trafiały dusze zmarłych, którzy za życia popełnili najcięższe grzechy. Tu zostali uwięzieni zbuntowani aniołowie.

http://www.wikalim.republika.pl/0459_Upadlianiolowie.html

Na początku był Chaos. Z niego wyłoniła się Gaja – Ziemia i Uranos – Niebo. Z ich związku zaczęli się rodzić bogowie. Nie podobało się Uranosowi jego potomstwo złożone z tytanów, cyklopów i hekatonchejrów. Strącił więc ich do czeluści Tartaru, smutnego miejsca straszliwych mroków. Jęki dobywające się z czeluści poruszały serce Gai i wraz z jednym ocalałym synem, Kronosem, uknuła spisek. Kronos z żelaznym sierpem zaczaił się na Uranosa, okaleczył go haniebnie, a z jego krwi zrodziły się boginie zła i zemsty – Erynie o wężowych włosach. Zło przychodziło więc na świat wraz z bogami, którzy nie mieli doskonałej natury. Najwyraźniej upostaciowiło się w osobach Erynii, ale również innych złych demonów. Tak więc mit o powstaniu świata mówi, że jak zło pochodzi od bóstw złych, tak dobro od dobrych (dobrym herosem był np. Prometeusz). Dobro i zło są odwieczne w konstrukcji świata, wyłaniają się z Chaosu wraz z bóstwami.

http://aleklasa.pl/liceum/c111-jak-odpowiadac-z-polskiego/biblia/c158-biblia/dobro-i-zlo-ich-pochodzenie-i-miejsce-w-konstrukcji-swiata-wedlug-mitologii-starozytnej-grecji-i-biblii

Jeśli ciało kierownicze chce odrzucić wszystko co ma związek z pogaństwem, to czy używanie pojęcia Tartar jest właściwe? Każdy może ocenić sam. Oni z z ciała kierowniczego piszą tak swoim czytelnikom: „Lud Jehowy musi być czysty, jeśli chce wielbić Boga w sposób cieszący się Jego uznaniem. Izajasz ostrzega: „Odwróćcie się, odwróćcie się, wyjdźcie stamtąd, nie dotykajcie niczego nieczystego; wyjdźcie z niego [z Babilonu], bądźcie czyści, wy, którzy nosicie sprzęty Jehowy”

WAŻNE: 14 czerwca 2017 roku o godzinie 12.00, odbędzie się sprawa, o naruszenie dóbr osobistych, z powództwa  Danuty Kubik, przeciwko koordynatorowi zboru Świadków Jehowy, w Sądzie Okręgowym w Legnicy przy ulicy Złotoryjskiej 40

Ciało kierownicze świadków Jehowy a pogańskie nauki

    Czy świadkowie Jehowy mogą mówić o sobie, że są całkowicie wolni od pogańskich nauk i poglądów a nawet to mocno podkreślają. Twierdzą, że jest to konieczne aby być zbawionym. Przyjrzyjmy się bliżej tej kwestii. Np. podają:Jakże prawdziwe okazały się te słowa! Doktryna o nieśmiertelności duszy jest jedną z „nauk demonów”. Nie ma oparcia w Biblii; wywodzi się ze starożytnych filozofii i pogańskich religii.Jezus zapewnił jednak: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (Jana 8:32). Dzięki dokładnej wiedzy z Biblii możemy uwolnić się spod wpływu nauk i praktyk zniesławiających Boga, głoszonych przez tak wiele religii. – wp 17 nr 4 str 4-7Czy jednak są wolni od tego co nie ma oparcia w Biblii lub ma pogańskie pochodzenie? Oto przykład do stosunku ich ciała kierowniczego do pogańskiego boga o nazwie Pan:

Pan (gr. Πάν Pán, łac. Pan, Faun, Faunus) – wywodzący się z Arkadii[1] grecki bóg opiekuńczy lasów i pól, strzegący pasterzy oraz ich trzód. W rzymskim panteonie bogów Pan utożsamiany był z Faunem (Faunusem) lub z bogiem lasów Silvanusem.

Pan był przedstawiany w postaci pół człowieka, pół zwierzęcia. Miał tułów i twarz mężczyzny, był cały owłosiony, o kozich nogach, ogonie, brodzie i rogach. Wyglądem przypominał satyra, stąd zwano ich czasem panami. Ponadto był bardzo zwinny i słynął z umiejętności tanecznych. Przebywał głównie w górach i gajach, w pobliżu źródeł i zaciszu drzew. Przypisywano mu dużą aktywność seksualną, a obiektami jego zalotów były zarówno nimfy jak i młodzi chłopcy oraz zwierzęta[2].

Pan stał się bogiem popularnym w całej antycznej Grecji i wraz z upływem czasu przypisywano mu nowe funkcje, np. lekarza i wieszcza, a pod wpływem neoplatonizmu uznano go za wcielenie płodności[3]. – Wikipedia

Pan, w mitologii greckiej, arkadyjskie bóstwo lasów i pasterzy, które zapewniało płodność stad. Syn Hermesa i nimfy Kalisto (Dryope). Wyobrażany jako mężczyzna z rogami, uszami, brodą, ogonem i nogami kozła. Był uwodzicielem nimf, z których wiele, aby nie stać się ofiarą jego chuci, wolało śmierć lub przemianę (Pitys – w sosnę, Syrinks – w trzcinę). – http://portalwiedzy.onet.pl/74650,,,,pan,haslo.html

Ciekawie brzmi w tym kontekście pobieranie się w Panu, skoro tego boga „uznano go za wcielenie płodności”. „W taki sposób niektóre osoby służące Bogu wypowiadają się na temat znalezienia partnera małżeńskiego. Rzecz jasna znają one radę apostoła Pawła, by pobierać się „tylko w Panu” — radę, którą powinni się kierować wszyscy chrześcijanie (1 Kor. 7:39”. – w.15.3.2015

Dlaczego na Jezusa i Boga mówimy per Pan

Zastanawia mnie ta kwestia od dłuższego czasu. Z jednej strony w NT mamy „„Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.” Mt 5,48” a z drugiej w dokumentach i ewangeliach „poJezusowych”tzn po śmierci Jezusa mamy zwrot „Pan Jezus”. (Paweł, Dzieje)

Jak wiemy do wielu spraw zwłaszcza tych złych po prostu przywykliśmy.  Tak może być i z „panem”.Może się mylę, ale mierzi mnie określanie Jezusa jako Pan ponieważ:

1. Pan to forma zwracania sie do kogoś obcego. Zauważmy, że istnieje pewna sytuacja, ceremoniał określany z niemieckiego jak Bruderszaft. Łamie on tą sztywną zaporę w relacji. My z Jezusem mamy bliską relacje

2. Pan to także forma zwrotu w relacjach niewolnik – pan (właściciel). Owszem należymy do Jezusa, ale nie jesteśmy w sensie ziemskim jego niewolnikami.

http://detektywprawdy.pl/2014/06/07/dlaczego-na-jezusa-i-boga-mowimy-per-pan/

Znalazłem taką interpretację tego problemu ze słowem Pan:

„Nie możesz porównywać dwóch homonimów, które są tłumaczone z obcego języka i w naszym (przypadkowo) brzmią tak samo – „pan” – postać z mitologii oraz „pan” – np. juncker, prezydent, alimenciarz. To tak samo, jak ze słowem np. „zamek”. Oznacza budynek albo fragment kurtki. W tym wypadku są to również „fałszywi przyjaciele”. Przykładem niech będzie „panna”. W języku włoskim oznacza śmietanę, a w polskim – niezamężną dziewczynę. Albo z ruskiego – „zażygat” oznacza zapalać coś, w polskim – po prostu rzyganie
Jeszcze większym błędem jest samo znaczenie w greckim. Określenie Pan Faun pisze się (przy użyciu liter tego alfabetu), jak wynika z przedstawionego przez Ciebie artykułu „pan”. Jeżeli chodzi o określenie „Pan” (w sensie Bóg, Jezus), greckim odpowiednikiem jest Kyrios.
Pochodzenie słowa pan w języku polskim jest zupełnie inne i nie ma niczego wspólnego z greką. Prawdopodobnie prasłowiański „gъpanъ” (władca, pan), bądź od „żupan” (urzędnik pobierający daniny) (żupan-żpan-pan), ale również człowiek zamożny, dygnitarz. Prawdopodobnie po prostu szlachtę tak nazywano. No i u ościennych plemion słowiańskich byli to wodzowie, sędziowie, wójtowie – żupanowie”.

http://zmianynaziemi.pl/comment/277240#comment-277240

Pan (Kyrios) – tytuł Jezusa Chrystusa

• Pan – w mitologii greckiej bóg pasterzy, rogaty i koźlonogi

• Pan – księżyc Saturna

• Pan – planetoida o numerze katalogowym 4450

• Pan – czytnik grup dyskusyjnych

• Pan – gra karciana

• Pan – starożytne chińskie naczynie rytualne

• Pan – kot, postać z Akt Harry’ego Dresdena Jima Butchera

• Pan – postać z filmu animowanego Dragon Ball

• Pan – forma grzecznościowa w języku polskim używana podczas zwracania się do obcej osoby dorosłej płci męskiej

• Pan – nazwa systematyczna rodzaju szympans z rodziny człowiekowatych

• Pan – amerykański film z 2015 roku

http://encyklopedia.naukowy.pl/Pan

Ciało kierownicze twierdzi, że usunięto imię Boże Jehowa z przekładów biblijnych i zastąpiono je słowem Pan: „Z wielu przekładów Biblii usunięto imię Boże i zastąpiono je tytułami „Pan” lub „Bóg”. Jednak w pierwotnym tekście biblijnym imię to występowało około 7000 razy. Wiemy też, że Jezus, gdy uczył ludzi o Bogu, zwracał uwagę na to imię. Przeczytaj Jana 17:26”. – broszura „Bóg ma dobrą nowinę” str 4

Baal, inaczej „właściciel” lub „pan”, był bogiem Kananejczyków. Różne społeczności miały swoich lokalnych Baalów. Tymczasem niepowtarzalne imię Jehowa odnosi się tylko do jednej Osoby we wszechświecie. Noszący je Bóg powiedział do swojego ludu: „Jam jest Jehowa. To jest moje imię; i chwały mojej nie oddam nikomu innemu” (Izajasza 42:8). – w.1.10.2010

W ten oto sposób Szatan uczynił siebie władcą rywalizującym z Bogiem. Jak Wszechwładny Pan, Jehowa, odpowie na to wyzwanie? w.15.11.2010

Apostoł Paweł zilustrował współpracę z Bogiem przykładem uprawy pola. Napisał: „Czymże więc jest Apollos? I czym jest Paweł? Sługami, przez których uwierzyliście, tak jakPan dał każdemu – w.15.9.1999

Podsumowując niech każdy sam oceni, czy można stanowczo powiedzieć, że świadkowie Jehowy uwolnili się od pogaństwa i nie są nim obciążeni, jeśli oczywiście możliwe jest takie rozgraniczenie. Czy są konsekwentni w swych twierdzeniach? Piszą np tak.: „Obecnie dzięki poznaniu prawdy biblijnej jesteśmy wyzwoleni od fałszywych nauk religijnych (Jana 8:32). Ponadto mamy wolną wolę i sami możemy podejmować decyzje.” W innym miejscu: Apostoł Piotr w swoim drugim liście (2Pt 1:16) wspomina o fałszywych opowieściach (które nie tylko są nieprawdziwe, ale też zręcznie wymyślone po to, żeby zwieść chrześcijan). Jednocześnie w swoim przekładzie NW podają: „Żona jest związana przez cały czas, dopóki żyje jej mąż. Ale jeśli mąż zapadnie w sen śmierci, wolno jej poślubić, kogo zechce, tylko w Panu”– 1 Koryntian 7:39. Tylko w Panu, czyli w którym? Bogu, Jezusie czy też pogańskim faunusie? Czy właściwe jest sformułowanie Pan Bóg lub Pan Jehowa i jeszcze inaczej Wszechwładny Pan? Niech każdy sam się przekona i czyni wedle swego sumienia na podstawie zdobytej wiedzy. A wszystko, co nie wynika z przekonania, jest grzechem – Rzym 14:23. Trzeba wspomnieć, że świadkowie Jehowy mieli książkę „Wiedza, która prowadzidożyciawiecznego”. Jaka wiedza prowadzi do życia wiecznego?

 

Ciało kierownicze świadków Jehowy zachęca do wytrwałości

  W literaturze świadków Jehowy wydawanej pod nadzorem ich ciała kierowniczego, często jest używane słowo wytrwałość. Warto się zastanowić dlaczego? W czym mają być wierni czytelnicy wytrwali? Czy jest to wytrwałość w oczekiwaniu tego co się nie zdarzy, czy jest to oczekiwanie na to co jest wolą Ojca Niebiańskiego? To jest bardzo istotne, aby wiedzieć, co ma na myśli wydawca Towarzystwo Strażnica. Przecież w poprzednim stuleciu to wydawnictwo rozbudzało wiele oczekiwań na spełnienie różnych zapowiedzi i nieraz zapewniając, że są to Boże obietnice. Jak jednak było? Te niespełnione oczekiwania budziły niezadowolenie a także gniew i agresję. Tym samym rosła potrzeba utrzymania czytelników przy wydawcy przez zachęcanie ich do wytrwałości. Wydawca to czynił wielokrotnie i nadal to czyni. Oto jak interpretuje termin „wytrwałość”wydawca w książce „Wnikliwe”: „Chrześcijanie wiedzą, że od wytrwałości zależy życie wieczne i że mogą być pewni wsparcia z góry, toteż nie powinni się bać nieszczęść ani udręk, gorszyć z ich powodu czy narzekać, użalać się nad sobą albo popadać w rozgoryczenie. Apostoł Paweł radził: „Radujmy się, będąc w uciskach, gdyż wiemy, że ucisk rodzi wytrwałość” (Rz 5:3). Jeżeli chrześcijanin z pomocą Bożą cierpliwie i niezłomnie znosi przeciwności, jest to widomy dowód, że przejawia wytrwałość — choć przedtem mógł sobie nawet nie uświadamiać, iż posiada ten cenny przymiot”. it-2 s. 1107-s. 1108. Oto co napisano w Strażnicy do studium na miesiąc sierpień 2017 roku na temat cierpliwości, która łączy się z wytrwałością:

                              Czy będziesz cierpliwie czekać?

„JAK długo?” Takie pytanie zadawali wierni prorocy Izajasz i Habakuk (Izaj. 6:11; Hab. 1:2). W Psalmie 13 cztery razy pytał o to Dawid (Ps. 13:1, 2). A gdy Jezus Chrystus zetknął się z osobami, którym brakowało wiary, również zapytał: „Jak długo?” (Mat. 17:17). Dlatego nie powinno nas dziwić, kiedy od czasu do czasu przychodzi nam na myśl to samo pytanie.

Dlaczego moglibyśmy je zadawać? Być może spotkaliśmy się z jakąś formą niesprawiedliwości lub doskwiera nam starość, choroba albo życie w „krytycznych czasach trudnych do zniesienia” (2 Tym. 3:1). Siły może nam też odbierać postępowanie osób z naszego otoczenia. Tak czy inaczej, bardzo nas pokrzepia świadomość, że wierni słudzy Jehowy zadawali to samo pytanie, które i nam może przychodzić na myśl, a On ich za to nie potępił….

Według Biblii cierpliwość jest wynikiem działania ducha świętego. Bez pomocy Boga niedoskonali ludzie nie są w stanie jej okazywać w odpowiednim stopniu. Jest ona darem od Boga, a kiedy ją przejawiamy, dowodzimy miłości do Niego i do innych. Niecierpliwość osłabia więzy miłości, a cierpliwość je wzmacnia (1 Kor. 13:4; Gal. 5:22). Cecha ta ma związek również z innymi chrześcijańskimi przymiotami — na przykład z wytrwałością, która pozwala nam radzić sobie w trudnych sytuacjach i jednocześnie zachowywać pozytywne nastawienie … Biblia zachęca nas, żebyśmy byli gotowi czekać. Ten aspekt cierpliwości został podkreślony w Liście Jakuba 5:7, 8(odczytaj)…. Jeśli mamy taką wiarę jak Micheasz, będziemy gotowi czekać na Jehowę. Nasza sytuacja nie przypomina sytuacji więźnia, który został skazany na śmierć. Jest zmuszony czekać, ale nie wypatruje egzekucji. Zupełnie inaczej jest z nami. Chętnie czekamy na Jehowę, ponieważ wiemy, że spełni swoją obietnicę — da nam życie wieczne w najodpowiedniejszym czasie. Dlatego chcemy „w pełni wytrwać i z radością okazywać wielkoduszną cierpliwość” (Kol. 1:11, 12). Gdybyśmy w trakcie czekania narzekali, że Jehowa nie działa wystarczająco szybko, na  pewno nie byłby z tego zadowolony (Kol. 3:12).

Co nam pomoże czekać? Analizowanie przykładów wiernych mężczyzn i kobiet z dawnych czasów, którzy też cierpliwie czekali na spełnienie obietnic Jehowy (Rzym. 15:4). Kiedy rozmyślamy o ich życiu, dobrze jest pamiętać, jak długo musieli czekać, dlaczego robili to chętnie i jakie przyniosło to błogosławieństwa.

Nawet jeśli przechodzimy próby i trudności, jesteśmy zdecydowani zachowywać „postawę wyczekiwania”. To prawda, że czasami możemy wołać do Jehowy: „Jak długo?” (Izaj. 6:11). Ale dzięki wsparciu ducha świętego każdy z nas może powtórzyć słowa Jeremiasza: „Jehowa jest mym działem (…) właśnie dlatego przyjmę wobec niego postawę wyczekiwania” (Lam. 3:21, 24).

Pytanie jest czy czytelnicy mają wiernie czekać na to co uczyni Bóg, czy to zdaniem wydawcy ma uczynić? To są dwie różne rzeczy. Wydawca podaje między innymi powyżej: „Według Biblii cierpliwość jest wynikiem działania ducha świętego”. Jakiego ducha świętego? Jakiego ducha wydawca nazywa świętym? A dalej podaje tak: „Cecha ta ma związek również z innymi chrześcijańskimi przymiotami — na przykład z wytrwałością, która pozwala nam radzić sobie w trudnych sytuacjach i jednocześnie zachowywać pozytywne nastawienie … Biblia zachęca nas, żebyśmy byli gotowi czekać”. Powstaje pytanie na co czekać i w jakich trudnych sytuacjach, ponieważ trudne sytuacje i cierpienia mogą być z różnych powodów. 1P 4:15 nwt-pl „Niech jednak nikt z was nie cierpi jako morderca lub złodziej, lub złoczyńca, lub jako wtrącający się w cudze sprawy.” Wydawca uczy czytelników bez potrzeby analizowania jakie są powody ich cierpień i niby wszystkie są niesłuszne.

O Duchu Bożym i Duchu Świętym ciało kierownicze i inni

   Dziś przedstawiam inny problem, jaka jest różnica między Duchem Bożym a Duchem Świętym. Czy to jest to samo i nie ma nad czym się zastanawiać? Jest ciekawe, że w literaturze świadków Jehowy wydawanej przez Towarzystwo Strażnica pod nadzorem ciała kierowniczego duch święty jest pisany małej litery ale duch Boży, już inaczej, jak widać duch z małej, ale przymiotnik Boży z dużej. Dlaczego w czym tkwi problem. Ktoś powie, to oczywiste, nie wypada napisać inaczej ale czy tylko o to chodzi? Sprawdziłem czy Duch Święty występuje w tekście Starego Testamentu, poniżej wynik wyszukiwania w Biblii internetowej:

Biblia Brzeska (1563) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Ewangeliczna EIB Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Gdańska (1632) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Jakuba Wujka (1599) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Paulistów (2008) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Poznańska (1974/75) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Tysiąclecia, wyd II (1971) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Tysiąclecia, wyd IV (1983) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Tysiąclecia, wyd. V (1999) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Warszawska (1975) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Biblia Warszawsko-Praska (1997) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Nowa Biblia Gdańska (2011) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

NT w przekł. Kowalskiego (1956) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Przekład Dosłowny (2002) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Przekład Nowego Świata (1997) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Słowo Życia (1989) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

Uwspółcześniona Biblia Gdańska (2017) Zakres: Stary Testament. Wynik: nie znaleziono wersetów dla zwrotu: Duch Święty .

https://biblia.apologetyka.com/search

 

Jak widać w żadnym przekładzie Biblii w Starym Testamencie nie występuje Duch Święty, ani też duch święty. Dlaczego? O co chodzi?

 

Na jednej ze stron w internecie podano na ten temat takie informacje. Na dole pod tekstem link do tekstu, cytuję tylko pewien fragment i na tyle interesujący, że warto z nim się zapoznać i wyciągnąć osobiste wnioski :

Stary Testament nie zna Ducha Świętego jako osoby. Wynika to z troski o czystość monoteizmu. Wiele tekstów starotestamentalnych o Duchu Świętym odnajdujemy dziś na zasadzie reinterpretacji. Z drugiej strony w Credo wyznajemy, że Duch Święty, za którego sprawą Syn Boży "przyjął ciało z Maryi Dziewicy", jest tym samym Duchem, który "mówił przez Proroków". Jednak czy można w tym wypadku mówić o ciągłości objawienia Starego i Nowego Przymierza?

     W Starym Testamencie Ducha Świętego określa się słowem ruah (występuje 389 razy), które w języku hebrajskim jest rodzaju żeńskiego. Bóg przekracza wszelkie rozróżnienia płci, ale po ludzku musi być nazywany w jednym z rodzajów, które określa gramatyka. W tekście greckim (Septuaginta) termin ruah tłumaczy się jako pneuma, a więc w rodzaju nijakim. Znaczenie tego wyrazu zależy od kontekstu oraz czasu powstania określonych fragmentów.

http://adonai.pl/duch-swiety/?id=18

Teraz inny artykuł z literatury świadków Jehowy. W którym jest napisane, że pełne zrozumienie Go [Ducha Świętego] jest niemożliwe ale nie wspomniano nić o tym, że nie ma o nim mowy w Starym Testamencie:

Duch święty — dlaczego tyle rozbieżnych poglądów?

CZYM jest duch święty? Choć to pytanie wydaje się proste, znalezienie na nie prostej odpowiedzi okazuje się niełatwe. Papież Benedykt XVI w czasie wizyty w Australii powiedział do zebranej młodzieży: „Pełne zrozumienie Go [Ducha Świętego] jest dla nas niemal niemożliwe”.

Pytanie postawione na wstępie ujawnia liczne wątpliwości i zamęt w poglądach na ten temat. Oto typowe odpowiedzi:

• To realna osoba, która mieszka w uczniach Chrystusa.

• Przejaw Bożej obecności na świecie.

• Trzecia Osoba Trójcy.

Skąd tyle różnych zapatrywań? Otóż w IV wieku n.e. niektórzy teolodzy doszli do wniosku, że duch święty jest osobą pod wieloma względami równą Bogu Ojcu. Jednak nauka ta jest obca Pismu Świętemu i nie była znana pierwszym chrześcijanom. Encyklopedia Katolicka informuje, że Duch Boży to „stwórcza moc Boża (…). Ślady osobowego ujęcia D.B. w ST [Starym Testamencie] są nikłe; duch jest przede wszystkim siłą Bożą (…); żaden tekst ST nie mówi o D.B. jako o osobie”. A dzieło New Catholic Encyclopedia wyjaśnia: „Jak wynika z większości tekstów Nowego Testamentu, duch Boży to nie ktoś, lecz coś; szczególnie przemawia za tym paralelizm zachodzący między duchem Bożym i Bożą mocą”.

Rzecz jasna, nie jest łatwo wyobrazić sobie moc jako osobę; nic zatem dziwnego, że według niedawno przeprowadzonego sondażu większość Amerykanów nie wierzy, iż duch święty jest osobą, „żywą istotą”. Czy mają słuszność? Czy też powinniśmy zaufać teologom, którzy utrzymują, że „Duch Święty jest objawiony jako odrębna Osoba Boska w relacji do Jezusa i do Ojca”? (Katechizm Kościoła Katolickiego).

Chcąc znaleźć wiarygodną odpowiedź, musimy sięgnąć do Pisma Świętego, które zawiera wiele szczegółów naświetlających tę kwestię. Apostoł Paweł napisał: „Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów” (2 Tymoteusza 3:16, Biblia warszawska).

Ale dlaczego powinno nam zależeć na poznaniu prawdy o duchu świętym? Ponieważ dzięki znajomości tej prawdy możemy zabiegać o pomoc Bożą. Czy nie miewamy czasem odczucia, że o własnych siłach trudno nam sobie z czymś poradzić? Jezus obiecał swym uczniom: „Stale proście, a będzie wam dane (…). Jeżeli więc wy (…) umiecie dawać swym dzieciom dobre dary, o ileż bardziej Ojciec w niebie da ducha świętego tym, którzy go proszą!” (Łukasza 11:9, 13).Następne artykuły wyjaśnią, czym naprawdę jest według Biblii duch święty. Dowiemy się też, jak może on okazać się siłą wywierającą dobroczynny wpływ na nasze życie. – w1.10.2009

Osobiście uważam, że ta sprawa jest bardzo interesująca i ważna, a także bardzo istotna w kontekście jeszcze innym. Jakim hasło bloga u góry to od początku to 1 list Jana 4:1 „badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie”. Czyli jest bardzo ważne pod działaniem jakiego ducha jesteśmy. Czy wiecie jaki na Was oddziałuje czytelnicy? Jeśli ktoś nie wie co oznacza Duch Święty i twierdzi, że to tajemnica, to jest pytanie, czy wie jaki duch na niego oddziałuje. A tym bardziej jeśli twierdzi, że jest niemożliwe zgłębienie tego problemu. To czy w ogóle widzi potrzebę badania. Przyjęcie, że istnieje tylko Duch Boży, może być niewygodne, bo oczywiście jest wiadomo o co chodzi, on jest związany tylko i wyłącznie z naszym Ojcem Niebiańskim, ale w przypadku ducha świętego już nie jest to takie oczywiste. Oczywiście każdy może własne wnioski wyciągnąć i zrobić z tym co uważa. Zachęcam do głębszej analizy.

 

Wolność wg ciała kierowniczego Świadkow Jehowy i innych

  Dziś o tym, jak to jest z używaniem różnych słów, które jeśli chodzi o ich znaczenie, mogą wydawać się być same przez się zrozumiałe, że wszyscy winni je tak samo rozumieć. Może się wydawać, że skoro użyjemy jakiegoś słowa powszechnie znanego to jego zakres znaczeniowy jest dla wszystkich ten sam. A tak nie jest jakby się mogło wydawać, choć możemy o tym zapominać i używać słów haseł które nie znaczą dla wszystkich to samo. Warto się nad tym zastanowić, a nawet jest to konieczne aby choćby przypadkowo nie okazało się, że akceptujemy sytuację, czy też zachowanie które jest sprzeczne z naszym sumieniem i zdrowym rozsądkiem. Takich słów haseł jest wiele. Niektóre mają znaczenie kluczowe. Znaczenie niektórych w naszej głębokiej świadomości i innych mają ogromny wpływ na naszą postawę, zachowanie w życiu i właściwe relacje z innymi. Takimi słowami są np. „zbawienie”, „prawda”, „wolność”, „wiara”, „wiedza”. Zobaczmy jak to wygląda w przypadku słowa „wolność”. Jedni działając w zgodzie z sumieniem, widzą w niej smak życia i jego istotę, a inni samowolę i naruszanie praw innych a zatem ich zdaniem nie może być nieograniczona. Czy w ogóle w ujęciu religijnym istnieje pojęcie wolności? Co się mieści znaczeniowo pod słowem wolność wg różnych źródeł:

Istnieje jednak różnica między ograniczoną wolnością a niewolą. Wolność w granicach wyznaczonych przez Boga daje szczęście; tkwienie w niewoli stworzeń, niedoskonałości, słabości lub błędnych ideologii przynosi ucisk i zgryzotę. Wolności nie należy też mylić z samowolą, czyli lekceważeniem praw Bożych i samodzielnym decydowaniem o tym, co dobre, a co złe. Prowadzi to do naruszania cudzych praw i wywołuje kłopoty. Świadczą o tym skutki niezależnego, samowolnego działania Adama i Ewy, do którego nakłonił ich Wąż w ogrodzie Eden (Rdz 3:4, 6, 11-19). Prawdziwa wolność jest ograniczona prawem — prawem Bożym, które pozwala człowiekowi w pełni cieszyć się życiem w sposób stosowny, budujący i pożyteczny, uwzględnia też prawa innych i tym samym przyczynia się do ich szczęścia (Ps 144:15; Łk 11:28; Jak 1:25). – pod hasłem Wolność, w książce wydanej przez wydawnictwo Świadków Jehowy „Wnikliwe poznawanie pism”

 

Wolność – brak przymusu, sytuacja, w której można dokonywać wyborów spośród wszystkich dostępnych opcji. – Wikipedia na samym wstępie znaczenie hasła.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wolno%C5%9B%C4%87

 

wolność

1. «niezależność jednego państwa od innych państw w sprawach wewnętrznych i stosunkach zewnętrznych»

2. «możliwość podejmowania decyzji zgodnie z własną wolą»

3. «życie poza więzieniem, zamknięciem»

4. «prawa obywateli wyznaczone przez dobro powszechne, interes narodowy i porządek prawny»

Słownik PWN

http://sjp.pwn.pl/sjp/wolnosc;2537405.html

 

 

Wydaje się, że wolność nie jest pojęciem tak transparentnym i oczywistym jak mogłoby się nam wydawać. Jej obecność w wielu różnych kontekstach, budzi wątpliwości czy dobrze rozumiemy jej istotę. … Podobnie komentuje wolną wolę Fryderyk Nietzsche, nazywając „doktrynę woli najfatalniejszym fałszerstwem w dziejach psychologii wymyślonym po to tylko, by służyło za narzędzie kary”[4]. Wolność wyboru jest iluzją, która jest źródłem poczucia tryumfu, jeżeli decyzja pokrywa się z późniejszym działaniem. Nie jest to nic innego jak ułuda, której bezsilność może przełamać tylko nadczłowiek, czyli istota, która w bezsensownym świecie potrafi żyć dalej[5].

http://www.laboratoriumkultury.us.edu.pl/?p=3975

 

KKK 1745 Wolność charakteryzuje czyny właściwe człowiekowi. Sprawia, że istota ludzka jest odpowiedzialna za czyny, których jest dobrowolnym sprawcą. Świadome działanie jest właściwe człowiekowi. – Katechizm Kościoła Katolickiego

 

W najprostszym ujęciu wolność opisuje sytuację braku zewnętrznego przymusu; taki sens pojęcia wolność podjęła i wykorzystała przede wszystkim myśl liberalna, której celem było stworzenie systemu wolności przez wyeliminowanie przymusu w dziedzinie moralności i religii (J. Locke), ekonomii (A. Smith, F. Bastiat), a następnie także z polityki i obyczajów (J.S. Mill). –

http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/wolnosc;3997768.html

 

jedno z tych pojęć filozoficznych, które nie posiada jednoznacznej definicji

http://www.edupedia.pl/words/index/show/494135_slownik_filozoficzny-wolno.html

 

W związku z powyższymi cytatami, czy dopuszczalne wywieranie presji, nacisku, szantażowanie aby wymusić właściwą postawę drugiej osoby? Oczywiście powiemy nie. A jak jest w praktyce? Niech każdy odpowie sobie sam.

Oto przykład jak napisano w Strażnicy z 15 marca 2014 roku w podobnej sytuacji jak się zachować:

Czego możemy się nauczyć z tego, jak Andrzej i Korneliusz traktowali swoich krewnych?

Żaden z nich nie pozostawił spraw przypadkowi. Andrzej osobiście przedstawił Piotra Jezusowi, a Korneliusz zwołał krewnych, żeby mogli wysłuchać Piotra. Jednak ani jeden, ani drugi nie wywierał presji na bliskich, nie próbował też sprytnie nimi manipulować, by zostali naśladowcami Chrystusa. Jaka płynie stąd lekcja dla nas? Powinniśmy postępować podobnie. Być może uda nam się podzielić z krewnymi jakimiś myślami albo stworzyć okazje do zapoznania ich z prawdami biblijnymi i przedstawienia im naszych współwyznawców. Jednocześnie będziemy szanować ich wolność wyboru i unikać wywierania presji. Rozważmy przykład Petry i Jürgena, małżeństwa z Niemiec, i zobaczmy, jak możemy pomagać członkom naszych rodzin.

Inny przykład ze Strażnicy z 15 kwietnia 2014 roku:

Podczas przesłuchania odważnie powiedziała prześladowcom: „Głęboko wszystko przemyślałam, a ponieważ najważniejsza jest dla mnie więź z Bogiem, wolę pozostać w więzieniu, niż wyjść na wolność kosztem utraty błogosławieństwa Bożego”

 

Jak widać wszyscy używają lub prawie wszyscy słowa wolność a jego znaczenie nie jest oczywiste i takie same dla wszystkich. Czy zatem w języku wolnych ludzi może istnieć pojęcie niewolnik skoro wolność to „możliwość podejmowania decyzji zgodnie z własną wolą”? U Świadków Jehowy od dziesiątek lat istnieje „niewolnik wierny i roztropny” (wcześniej rozumny ale też „niewolnik”), mimo że twierdzą że jak się pozna prawdę to będzie się wolnym „i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (Jana 8:32). Od czego wolnym? Czy „niewolnik” może zapoznać z prawdą która czyni wolnym? W czym jest „roztropny”? Czym jest posłuszeństwo wobec „niewolnika”? Ten ich „niewolnik” wymaga posłuszeństwa dla siebie. Czy to nie paradoks? Czy ów „niewolnik”prowadzi do wolności? 2 Kor 3:17 bp „Pan zaś jest Duchem, a gdzie jest Duch Pana, tam jest i wolność.” Jaka wolność? Niech każdy sam sobie odpowie.